ŠTA JE VLADIKA JUSTIN PORUČIO PRED IKONOM CARA KONSTANTINA I CARICE JELENE: Sabranje na mestu gde vera još gori istim žarom kao u vreme svetih vladara

U hramu posvećenom Svetim ravnoapostolnim caru Konstantinu i carici Jeleni u Ivanjici, na dan njihove crkvene proslave, sabrani narod Božiji, sveštenstvo i monaštvo uzneli su zahvalnost Gospodu kroz svetu liturgiju koju je služio mitropolit žički Justin. Bila je to ne samo liturgijska proslava hramovne slave, već i snažan podsetnik na korene hrišćanske vere, na temelj Crkve postavljen Krstom i Vaskrsenjem.

Sasluživali su arhimandrit Timotej, iguman manastira Vaznesenja, protojerej-stavrofor Gmitar Milunović, arhijerejski namesnik moravički, protojerej Dragan Stević, namesnik požeško-ariljski, kao i protojereji Milan Luković i Aleksandar Jevtić. Starajući se o ovom svetom hramu, jerej Mladen Milivojević, starešina, dočekao je sabraću u služenju. Liturgiji su prisustvovali i đakoni Stefan Simić i Aleksa Grujičić, dok su bogosluženje ulepšali svojim pojanjima sestrinstvo manastira Kovilj i protopsalt Ivan Trajković, donoseći nebeski sklad u svakom otpevanom stihu.

Mitropolit Justin se u svojoj besedi obratio vernicima toplim i poučnim rečima o značaju Prvog Vaseljenskog sabora, na kojem je car Konstantin, prvi hrišćanski vladar, postao stub vere i zaštitnik Crkve. „Smireno i s ljubavlju prihvatimo nauku Hristovu, kao što je silom Časnog i Životvornog Krsta car Konstantin pobeđivao sve neprijatelje. To verovanje do dana današnjeg drži našu veru i našu Crkvu“, poručio je mitropolit, pozivajući na istrajnost u veri u vremenu izazova.

Slava u Ivanjici nije bila samo liturgijsko sabranje, već i susret zajednice u kojoj se vera pretače u život. Ime cara Konstantina i carice Jelene urezano je u temeljne stranice crkvene istorije, ali i u srce svakog hrišćanina koji nosi Krst s nadom i mirom. Oni koji su toga dana ispunili hram poneli su kućama ne samo blagoslov, već i obnovljenu snagu da budu hristonosci u svakodnevici.

U duhu jedinstva, molitve i zahvalnosti, proslava je zaokružena trpezom ljubavi, gde se nastavilo sabranje u bratskoj radosti. U danima kada se sećamo svetih začetnika slobode hrišćanstva, ovakva liturgijska slavlja podsećaju nas da vera nije samo istorijsko nasleđe, već živa Reč Božija u srcima vernih.

Hramovna slava u Segedinu pretvorila se u događaj ispunjen dubokim duhovnim značenjem — sveta liturgija, osvećenje novog zvona i nastupi srpskih đaka objedinili su vernike, goste i prijatelje Crkve u snažnoj poruci nade, zajedništva i očuvanja identiteta.

Na dan kada Crkva slavi Prenos moštiju Svetog Nikolaja, manastir Ježevica zasijao je u punom liturgijskom sjaju — uz svetu liturgiju koju je služio vladika Justin, osvećenje novih ikona i molitveno sabranje kao svedočanstvo žive vere.

Na praznik Svetih cara Konstantina i carice Jelene, patrijarh srpski služio je liturgiju u Beogradu i u nadahnutoj besedi poručio da prava sloboda ne znači činiti šta god poželimo, već biti oslobođen od đavola, smrti i greha kroz zajednicu sa Hristom.

U rimskim podzemnim hodnicima drevne bazilike, uz mošti Svetog Atanasija Velikog, pravoslavni vernici obeležili jubilej Prvog vaseljenskog sabora, u prisustvu vladike Lukijana i predstavnika javnog života Srbije i Mađarske.