30 GODINA ZLOČINA BEZ KAZNE: Vašington dao „amin“ za početak ISTREBLJENJA SRBA iz Republike Srpske Krajine – USLEDILO JE OVO

Dokumentaciono informacioni centar „Veritas“ saopštio je danas povodom 30 godina od hrvatske vojne akcije „Oluja“ da stradanje Srba u Republici Srpskoj Krajini (RSK) u avgustu 1995. godine, bila je završna faza kampanje etničkog čišćenja srpskog stanovništva sa prostora Hrvatske.

Iz „veritasa“ podsećaju da je Hrvatska vojska 4. avgusta 1995, uz podršku SAD, NATO, HVO i Armije BiH, pokrenula ofanzivu na područja Dalmacije, Like, Korduna i Banije, uprkos tome što je RSK dan ranije prihvatila mirovni plan.

U operaciji je učestvovalo više od 200.000 vojnika, nasuprot oko 30.000 pripadnika Srpske vojske Krajine, otpor je brzo slomljen, a više od 220.000 Srba napustilo je svoj dom.

Prema podacima „Veritasa“, ubijeno je ili nestalo 1.903 Srba, od čega 1.247 civila, većinom stara lica (66 odsto), od kojih je tri četvrtine bilo starije od 60 godina.

Među žrtvama se nalazi 564 (30 odsto) žena, od kojih su oko četiri petine bile starije od 60 godina, što predstavlja jedan od „crnih rekorda“ građanskog rata devedesetih prošlog veka na prostorima bivše SFJR.

Od ukupnog broja žrtava do sada je rasvetljena sudbina 1.284 (67 odsto) lica, dok se na evidenciji nestalih vodi još 619 (33 odsto) lica, od čega 469 (76 odsto) civila, među kojima 240 (51 odsto) žena.

Oko 1.500 pripadnika Srpske vojske Krajine preživelo je zarobljavanje, od kojih su mnogi suđeni i osuđeni na dugogodišnje kazne zatvora zbog krivičnih dela ratnog zločina.

Oko 3.200 starih i nemoćnih, koji nisu hteli ili nisu mogli napustiti ognjišta, na silu su internirani u logore za civile.

Krajina je opustošena, opljačkana, porušena i zapaljena.

Nisu bili pošteđeni ni crkveni, kulturni, istorijski srpski, kao ni antifašistički spomenici.

Iako je bilo očigledno da je agresija Hrvatske na Srpsku Krajinu iz avgusta 1995. izvršena radi etničkog čišćenja, Savet bezbednosti UN nije uveo kaznene mere, osim što je izrazio „snažnu osudu“.

Američki ambasador u Zagrebu tokom „Oluje“ Piter Galbrajt kasnije je priznao da je Zagrebu dat prećutni pristanak za napad, kako bi se, po američkoj proceni, zaštitila enklava Bihać, iako su i Krajina i Bihać bile pod zaštitom UN.

Za zločine nad Srbima tokom i posle „Oluje“, pravosnažno su osuđene samo dve osobe u Hrvatskoj i to Albanac Božo Bačelić (slučaj „Prukljan i Mandići“) i Srbin Rajko Kričković (slučaj „Kijani“), dok je u BiH osuđen jedan pripadnik Armije BiH – Šefik Alić – zbog ubistva zarobljenih krajiških Srba.

Foto: Fotodokumentacija Borbe

U Srbiji je 2022. godine podignuta optužnica protiv četvorice hrvatskih oficira za granatiranje srpske izbegličke kolone 7. i 8. avgusta 1995. na petrovačkoj i prijedorskoj cesti.

Iako Hrvatska odbija saradnju, beogradski sud je u avgustu 2024. odlučio da im se sudi u odsustvu. Do sada su saslušani brojni svedoci, a nastavak suđenja zakazan je za 15. septembar.

Za zločine u „Oluji“ sudilo se i pred Međunarodnim krivičnim sudom za bivšu Jugoslaviju. Iako je prvostepeno utvrđeno da su generali Ante Gotovina i Mladen Markač bili deo udruženog zločinačkog poduhvata sa ciljem etničkog čišćenja Srba, Žalbeno veće ih je oslobodilo po svim tačkama.

Međunarodni sud pravde je u presudi iz 2015. godine operaciju „Oluja“ okvalifikovao kao etničko čišćenje, ali ne i kao genocid, jer nije dokazana „genocidna namera“. Srbija, iako ovlašćena, nije tražila reviziju presude.

Istovremeno, u Hrvatskoj je nastavljena rehabilitacija ustaštva i istorijski revizionizam, što je kulminiralo koncertom proustaškog pevača Marka Perkovića Tompsona u Zagrebu pred pola miliona ljudi.

Među publikom su, navodi „Veritas“, bili mladi, državni zvaničnici i pojedinci sa ustaškim obeležjima koji su uzvikivali „Za dom spremni“.

„Ovakvi događaji izazvali su zabrinutost zbog mlake i zakasnelele reakcije EU, u trenutku kada svet ponovo stoji pred ozbiljnim bezbednosnim izazovima“, ističe se u saopštenju „Veritasa“.